Ishte fillimi i viteve të tetëdhjeta të shekullit XX, kohë kjo kur në ish-Jugosllavi jetohej mirë.
Në Ulqin turizmi vendas, si edhe ai ndërkombëtar, kishin pikën më të lartë sa i takon vizituesve, efekteve financiare.
Shumëkush, në shtator-tetor, mbas përfundimit të sezonit turistik, me tragetin „Sveti Stefan“ shkonim në vizitë njëditore në Bari. Ishte e mjaftueshme të kishe pasaportën të niseshe deri në agjensi në Tivar dhe të kaloje Adriatikun me anije komfore.
Duke lundruar natën më traget, ishim në sallon.
Na u ofrua një djalosh më uniformë të bardhë.
Ishte Zejnel Berjashi (1956) radiotelegrafist në anije.
Na ndihmoi kur ishim në Bari, por edhe te dogana në Tivar.
Bashkëshortja e tij ishte mbesa e gruas të Isa Currit, mikut tim.
Zejneli më tha:
– Atëherë ka qenë koha kur ishte drejtori kadrovik në kompaninë detare „Prekokeanska plovidba„ Jusuf Kalamperoviqi, i cili ka ndihmuar shumë për punësimin e të rinjve nga Kraja. Gjithashtu, nga Kraja janë punësuar edhe në sipërmarrjen „Lluka Bar“(Porti i Tivarit).
…
Kishte përfunduar pushimi dimëror.
Studentët nga Ulqini, me autobus po shkonin në Prishtinë.
Atëherë autobusi kalonte nëpër luginën e lumit Moraça. Rruga ishte e vështirë.
Njëri prej studentëve e ndërroi vendin dhe u bashkëngjit shokëve të tij.
Pas një kohe të shkurtër, afër autobusit kaloi kamioni i ngarkuar me trupa druri.
Për fat të keq, nga pakujdesi dhe shpejtësia, trupat nga kamioni u derdhën, njëri prej tyre e theu xhamin e dritars së autobusit dhe…
… e goditi djaloshin, i cili e kishte ndërruar vendin para disa minutave!
…
Zuhra, nusja e djalit tim, Minirit, më tha:
– Agim Berjashi (1986) ka qenë gjenerata ime. Ai ka studiuar në Prishtinë, unë në Tiranë. Ishte i pabesueshëm lajmi për vdekjen e tij para 11 vjetëve (2006).
U takova me Zejnelin në kafenenë „London“, në afërsi të stacionit të autobusëve. Zejneli është i qetë, ka durim të madh dhe shprehet:
– “Në Krajë, kushtet e jetës ishin të vështira.. e përfundova shkollimin e lartë në Fakultetin e Detarisë në Kotorr, praktikën e bëra në Kotorr dhe në Dubrovnik, u punësova… Mandej ndërtova shtëpinë…me oborr, në Ulqin… Dhe, kur mendova se isha në kulm, ndodhi tragjedia, humbja e djalit njëzetvjeçar.”
Pak ndalet dhe vazhdon: – “Pas kësaj tragjedie jam gjetur ndërmjet dy rrugëve: njëra ishte humbja e djalit, e dyta ishte vajza ime, e cila e meritonte kujdesin dhe meritonte për të jetuar për të mirën e saj…
Zgjodha rrugëtimin tim: mosharresa për ndodhjen e vështirë, por edhe vazhdimësia e jetës.”
…
Ditë e diel e shtatorit. Isha në marketin „ SARS“.
Duke pritur që shitësi të më përgatiste mishin, Ahmet Metanoviqi, u takova me Zejnel Berjashin. Biseduam. Më pyeti:
– Si e kalon kohën në pension?
U përgjigja:
– Pasi pimë kafenë e mëngjesit, diçka ndihmoj nëpër shtëpi, nganjëherë shkruaj në kompjuter… mandej e fal namazin e drekës në njërën prej xhamive…
Pastaj u përgjigj Zejneli:
– Unë i ndihmoj pak në kontabilitet marketit „SARS“. Mundohem të kaloj kohën…
Shikonte diku përpara me shikim të mjegulluar…
…
InshAllah e ka të lehtë rrugëtimin deri te dera e Xhenetit.